Vanochtend vroeg liep ik met onze hond naar ‘achter’. Ons land op. Al 15 jaar loop ik op deze grond rond. En elke keer ben ik onder de indruk over wat er allemaal van ons is. Hoe groot ons erf is. Hoe weids de percelen zijn. Héérlijk die ruimte! Het vraagt ook wel wat van ons… Elke lente zaaien en planten. Elke zomer onkruid wieden, beregenen en geultjes graven. Elke herfst de oogst binnen halen. Elke winter bijscholen, netwerken en een nieuw teeltplan maken. Dat gebeurt al 135 jaar binnen onze familie op deze plek. Vijf generaties Dun hebben geboerd op het Tweede Boerendiep. En de zesde is nieuwsgierig en speelt en doet al mee. Jan Dun kocht in 1889 de boerderij met 20 hectare land. Een aantal percelen waren toen nog niet verveend. Wat een ander uitzicht zou dat geweest zijn. Wat is er eigenlijk nog hetzelfde als 135 jaar geleden? De grond, de zon, de blauwe lucht met wolken. Misschien stonden de beukenbomen naast ons huis er net. Fladderende vlinders, insecten en wild. Niet veel meer dan dat. Ja… onkruid… dat ook! En gedeelde zorgen over de gewassen, ziekten, plagen en het weer. Het boer zijn… en boer blijven… Wat zit het diep… niet alleen in Jaap z’n voorouders… niet alleen in de grond hier… Het zit ook diep geworteld in onze samenleving… in de wereld… in mensen die van boeren afhankelijk zijn en in Jaap. In elke cel en vezel van z’n lijf. Diepgewortelde passie… En ik ben met hem getrouwd 😊 en dat heeft ook heel wat voeten in de aarde als burgermeisje. Zo ineens ben je boerin. Geen opleiding, geen boeren voorouders. Geen diepgewortelde passie…of toch ergens wel? Graag neem ik jullie af en toe mee in mijn bedenkingen over het boerenleven. En hoor ook graag jullie bedenkingen daarbij! Ik loop nog even een rondje op ons stukje van de wereld, die we mogen bewerken en bewaren. Zo goed en kwaad als dat gaat. En geniet nu even met onze vrolijke hond van de ruimte en de heerlijke nazomerzon.